Wat voel jij bij het lezen van onderstaande regels?
Het goud van de Gouden Koets
Sinterklaas en Zwarte Piet
Klimaatcrisis
BBQ saus reclame for real men
Man/ vrouw discussie
Zwarte of gekleurde mensen
Exclusie - inclusie
Afgelopen week kwam het nieuws naar buiten dat uit onderzoek blijkt dat het goud op de Gouden Koets afkomstig is uit Suriname. De conclusie die eruit getrokken wordt is dat je ervan uit mag gaan dat het goud niet op een economisch eerlijke manier is verkregen. Ook staan er slaven op de panelen afgebeeld. De uitkomst van dit onderzoek wordt als bijzonder pijnlijk en ongemakkelijk gezien. Alsof we dit niet altijd ergens al geweten hebben.
En nu staat het zwart op wit en als iets pijn doet, dan moet het weggenomen worden toch? Want tegenwoordig is het heel normaal om alle ongemakken weg te vegen. We willen het allerbeste voor onze kinderen, het zogenaamde curling ouderschap. Zonder een mening te vormen over wat er al dan niet zou moeten gebeuren met de Gouden Koets, vraag ik me wel af wat we willen bereiken binnen de maatschappij door een ieder te ontdoen van alles wat mogelijk pijnlijk en kwetsend kan zijn.
Eerst zal ik uitleggen wat curling is. Je kunt het zien als bowlen op ijs. Een sport met zwarte stenen waarbij de steen met een draaiende beweging over het ijs glijdt. De spelers hebben een soort van bezem om het ijs te vegen en hiermee de baan van de steen te beïnvloeden.
Wat gebeurt er nu werkelijk als ik als ouder alle ongemakken weghaal voordat mijn dochter erbij kan komen? Krijgt zij de kans om haar fouten te maken? Heeft zij niet juist het recht om fouten te kunnen maken? Waarom maken wij eigenlijk fouten?
Juist, omdat we ervan leren.
Dus als ik haar onthoud om fouten te maken, zou ze dan leren om weer op te staan als ze valt? Of zou ze huilen tot ik haar overeind kom trekken en de ongemakken om haar heen elimineer?
Dat zou wat doen met haar vermogen van zelfredzaamheid. Daarnaast zou zij niet gestimuleerd worden om haar creatieve brein te activeren waarmee we het op een andere manier proberen zelf op te lossen.
Ook ontneem ik haar de kans om het innerlijke proces waarbij ze zich gefrustreerd voelt aan te kunnen gaan.
Kun je je voorstellen dat een kind hier in de loop van het leven erg onzeker van wordt? Het zal gaan twijfelen of het zelf wel capabel genoeg is. Het vertrouwen dat het zelfredzaam vermogen heeft is niet ontwikkeld. Er kan zelfs faalangst gecreëerd worden en er zal geen zelfvertrouwen opgebouwd worden. Hierdoor stagneert het ontwikkelen van een eigen identiteit.
Ik begrijp natuurlijk heel goed dat ouders er alles aan willen doen om hun kinderen te beschermen en daarmee de beste bedoelingen hebben. Met de huidige technologieën zijn we het bijna normaal gaan vinden dat we overal waar we gaan en staan worden gevolgd. In ons doen en laten.
Gezichtsherkenning, digitale ID, GPS, ons digitale gedrag wordt nauwgezet in de gaten gehouden. Om eerlijk te zijn ben ik dankbaar dat ik in een andere tijd ben opgegroeid. In een tijd waarin ik nog fouten mocht maken zonder dat het meteen op de gevoelige plaat was vastgelegd.
Maar vandaag de dag weten we nauwgezet waar onze kinderen zijn via de GPS, moeten ze ons op elk moment laten weten wat ze gaan doen en ook de schoolapps zorgen dat ze geen geheimen voor ons meer kunnen hebben. Spijbelen, slechte cijfers het wordt allemaal geregistreerd en als je dat niet volgt dan ben je geen betrokken ouder.
Maar hoe meer wij dit principe als ouder normaliseren, hoe meer kinderen dat later normaal vinden in de maatschappij. En is dat wat wij willen?
Je eigen identiteit vinden zorgt ervoor dat je nooit meer je eigenwaarde ophangt aan omgevingsfactoren buiten jezelf. Jouw eigen identiteit heeft alles te maken met wie jij bent van binnen. Die kennis over jezelf ontwikkel je door om je heen te kijken naar wat jou raakt.
En dat wat jou raakt, leert jou iets over jezelf. Het is een spiegel.
Wanneer jij dat aankijkt/ integreert of het loslaat zal hetgeen buiten jou gebeurt je niet meer kunnen raken. Je zult het hooguit opmerken.
Dus de optie om alles om ons heen weg te halen wat mogelijk mensen kwetst of pijn doet zou in mijn beleving ingeruild moeten worden door kinderen al vroeg te leren hoe ze in de wonderlijke spiegel van hun binnenwereld moeten kijken.
Hiermee leer je ze verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen gevoelens, hun identiteit, creatievermogen en zelfredzaamheid te ontwikkelen. Wat wilt een ouder nog meer?
Hoe doe je dat nou in de praktijk? Het begint bij jezelf. Zodra iets jou kwetst of pijn doet, uit je evenwicht brengt, ga eens bij jezelf na wat het precies is dat je raakt.
Om bij het voorbeeld van de Gouden Koets te blijven, stel ik kom uit Suriname en ik zou dit nieuws horen, wat mij zou kunnen kwetsen is een oneerlijk gevoel. Nederland is over de rug van Surinaamse mensen, mijn voorouders, rijk geworden. Ze rijden al jaren rond in een koets die dit leed bevestigt zonder er zelfs schaamte voor te voelen. Het maakt mij woest.
Wat ik mij zou mogen afvragen is wat mij nu precies hierin raakt. Ik voel me niet gezien. Aaaah ja, dat is wat mij raakt.
Maar in oorsprong raakt het mij, omdat ik mij over het algemeen niet gezien en gehoord voel.
Daar zou ik aan moeten werken en tegelijk mag ik dankbaar zijn en trots op mezelf dat ik deze les hieruit heb kunnen trekken.
Wat je kunt doen om dit innerlijke proces aan te gaan is het gekwetste stuk dat hiermee samenhangt te erkennen. Ga ernaar toe en erken dat het gevoel er nu eenmaal is. Laat het weten dat je het hebt gehoord en er voor het gekwetste stuk bent. Geef het gevoel de ruimte die het nodig heeft zonder oordeel.
Of als het te pijnlijk is, plaats het buiten jezelf. Geef het erkenning.
Daarnaast kun je het niet gezien en gehoord worden loslaten en het wel gezien en gehoord worden terughalen. Dit is een methode uit de Body Mind Release therapie, stuur mij bij interesse een PB.
Een kind is ook jouw spiegel. Als jij verandert verandert jouw kind mee. Verder is het goed om ook met je kind erover te praten en het zijn/ haar eigen fouten te laten maken.
💎 Dus niet de sporttas/ lunch na te brengen op school als het dat is vergeten,
💎 wel zijn/ haar eigen klusjes te geven in het huishouden,
💎 de digitale controle over je kind te verminderen,
💎 het zijn/ haar huiswerk te laten maken zonder het over te nemen of alles te verbeteren
Liefs,
Kirsten 💚
